ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻣﺎﻩ ﮊﺍﻧﻮﯾﻪ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻼﺕ ﻓﻘﯿﺮﻧﺸﯿﻦ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﺩﯼ.ﺳﯽ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﯾﺎ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻣﻌﺪﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺸﺎﻏﻞ ﺳﯿﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﺸﻘﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﻨﺪ٬ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﺎﻥ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﯾﺎﺿﺖ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺮﻧﺪﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﯿﺰ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﯿﻨﻮﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺭﻭﺯﻣﺰﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺁﯾﺎ ﺍﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺩﻻﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯﻣﯿﮕﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﮑﺒﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺎﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﺸﻘﺖ ﺑﺎﺭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﻭﯾﻮﻟﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﯾﮏ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺭﺳﯿﺪ ﺁﻭﺍﯼ ﻭﯾﻮﻟﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﻣﺴﺤﻮﺭ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺎﯼ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻘﯿﺮ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﯾﺮ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﺟﺮﯾﻤﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻨﺴﺮﺕ ﺑﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﻫﻨﮕﻬﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ ﺍﺷﮏ ﺭﯾﺨﺘﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺸﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﯿﺰ ﻭﯾﻮﻟﻮﻧﯿﺴﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﯼ ۳۵ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺭﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭﯾﻮﻟﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﯽ ﺍﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻒ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۳۰۰ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﻔﺮﯼ ۵ ﺩﻻﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺩﺭﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻓﻘﯿﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﻭﯾﻮﻟﻮﻧﯿﺴﺖ ۳۵ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺟﺎﺷﻮﺍ ﺑﻞ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺩﺍﻧﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻪ ۳ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﻠﯿﺖ ﮐﻨﺴﺮﺗﺶ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ۱۰۰ ﺩﻻﺭ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﺎﺷﻮﺍ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻓﻘﺮﻡ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺴﺮﺕ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺩﻡ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻓﻘﯿﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺤﻠﻪ ﻓﻘﯿﺮﻧﺸﯿﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻨﺴﺮﺕ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﻧﯿﻤﻪ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﯾﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ ﺍﮐﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺮﯾﻤﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻮﻟﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻨﺴﺮﺕ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻡ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ http://www.roz2pix.rozblog.com

ادامه مطلب...

تاریخ: پنج شنبه 19 آبان 1390برچسب:داستان,داستانک,داستان تاثیر گذار,داستان فلسفی,